In zijn beginperiode maakte de regering Di Rupo de fout de ondernemers in een kwalijk daglicht te stellen, zo luidt het, maar intussen werden daaruit de gepaste conclusies getrokken. Het besef is gegroeid dat het precies die ondernemers zijn die de welvaart in dit land onderstutten. Bovendien zijn die ondernemers ook bereid hun duit in het zakje te doen om de overheidsfinanciën terug op orde te krijgen. Het is de verdienste van de regering Di Rupo dat ze de ontsporing van de overheidsfinanciën een halt heeft weten toe te roepen, aldus Karel Van Eetvelt.

“Sindsdien zijn ook nieuwe belastingsverhogende maatregelen voor ondernemers achterwege gebleven, de aanpassing van de liquidatiebonus buiten beschouwing gelaten”.

Over de verhoging van de liquidatiebonus van 10 tot 25% met ingang van 1 oktober 2014 lijkt het laatste woord evenwel nog niet gezegd. Verschillende organisaties, waaronder de NVA en het NSZ, leidden alvast een gerechtelijke actie in.

Volgens Van Eetvelt hangt rond het dossier een zweem van demagogie. Voor het verleden kan de verhoging immers nog worden omzeild door de bestaande reserves, ten laatste goedgekeurd door de algemene vergadering van 31 maart j.l., in het kapitaal te incorporeren. Voor vennootschappen die op kalenderbasis werken, moet dat uiterlijk voor het eind van het jaar gebeuren.

Karel Van Eetvelt: “Ik kan leven met de wetenschap dat ook ondernemers in deze moeilijke tijden een deel van de lasten moeten dragen. Meer moeite heb ik met de verhoging van liquidatiebonus vanaf oktober 2014. Met één pennentrek haalt men hier de derde pensioenpijler van zelfstandige ondernemers onderuit met een belastingsvoet van 25%. Houdt de overheid voet bij stuk, dan lijkt het me niet meer dan billijk dat ook “andere” derde pensioenpijlers (lees: het pensioensparen van de werknemers, nvdr.) onder de loep worden genomen”.

Heksenjacht FOD Financiën stoppen

De gedelegeerd bestuurder van UNIZO stoort zich aan het feit dat, na jaren van immobilisme, de regering Di Rupo bepaalde administraties (lees: FOD Financiën, nvdr.) een vrijgeleide heeft gegeven om een ware heksenjacht op ondernemers te ontketenen.

“Met de BTW-controles zijn er geen problemen. De ingeschakelde controleurs zijn voor rede vatbaar. Anders is het gesteld met de fiscus. UNIZO dringt er bij de minister van Financiën op aan om aan deze aanpak paal en perk te stellen. Ondernemers moeten op een “leefbare” manier belastingen kunnen betalen in een kader dat duidelijkheid en rechtszekerheid biedt. Dat kader is er vandaag lang niet,” luidt het.

In België, inzonderheid Vlaanderen, blijft de omgeving ondernemersvriendelijk. Alleen blijft de belastingsdruk een bijzonder groot probleem. Toch dient toegegeven dat de overheid zich inspanningen getroost om bepaalde zaken een optimaler verloop te bezorgen, zoals het vergunningsbeleid bijvoorbeeld, wordt daaraan toegevoegd.

Eengemaakt werknemersstatuut

Zoals dit blad al bij herhaling stelde, is de eenmaking van het werknemersstatuut een non-akkoord.

“Er is terzake geen sprake van een akkoord tussen de sociale partners onderling of met tussen de sociale partners en de overheid,” beaamt onze gesprekspartner.

Minder zorgen dan de ondernemers op het terrein maakt Van Eetvelt zich over de zogenaamde budgetneutraliteit van die gelijkschakeling.

Karel Van Eetvelt: “De gelijkschakeling van het werknemersstatuut is een puur politieke beslissing die respect verdient. Gedurende decennia slaagden werkgevers en werknemers er immers niet in een compromis te bereiken. Onder impuls van minister van Werk Monica De Coninck werd voor de deadline van 8 juli 2013 een beslissing doorgeduwd die de toepassing van de formule Claeys schrapte, de opzegperiodes in een nieuw kader goot, uitzonderingen creëerde voor bepaalde sectoren en een voorstel tot invoering van kostencompensatiemechanismen voor de werkgevers invoerde. Als die afgesproken compensaties worden nagekomen, zal het eengemaakte werknemersstatuut nog wel meevallen. Grote angel in de ministeriële oplossing is de schrapping van de proefperiode. Een innovatieve, open economie heeft nood aan arbeidsflexibiliteit. Door de proefperiode te schrappen zorgt men voor extra-rigiditeit die werkgevers niet zal aansporen om snel tot aanwerving voor onbepaalde duur over te gaan van jonge werknemers met een lage kwalificatie. Niettemin zocht de voogdijminister één van de weinig haalbare pistes om én de sociale vrede te bewaren, én een stuk sociale bescherming in te bouwen én het prijskaartje voor bedrijven in toom te houden. Met de uiteindelijke oplossing is echter niemand gelukkig”.

Lineaire loonlastenverlaging met 5%

UNIZO pleit voor een schokeffect door de loonkosten in dit land lineair met 5% te verlagen. Daar hangt een prijskaartje van 7 miljard euro aan. Het Competitiviteitspact dat de regering Di Rupo daartegenover stelt is “peanuts”. Van Eetvelt verwacht nochtans dat - ondanks de verkiezingsmodus waarin de regeringspartijen staan - in november, zoals aangekondigd - nog een extra-inspanning zal worden geleverd. Ook Vlaams minister-president Kris Peeters sprak zich in die zin uit.

Karel Van Eetvelt: “UNIZO begrijpt uiteraard dat in dit tijdperk van budgettaire contraintes een ingreep van 7 miljard euro niet in één keer kan zonder dat de overheidsfinanciën opnieuw overstag gaan. Een indexblokkering kan niettemin onze loonhandicap in één klap met 2% terugschroeven. Zwaar besparen op het overheidsapparaat is een optie, maar mag dan weer niet te bruusk want dan verschuiven we het probleem naar de werkloosheidproblematiek. Van een verhoging van de BTW hoeven we niet meteen veel heil te verwachten. Belangrijk is evenwel dat de regering een duidelijk termijnengagement aangaat om in België de loonkosten gevoelig te verlagen. Indien dat nu niet gebeurt, doet de huidige regering niet wat ze moet. Vooralsnog geniet ze het voordeel van de twijfel”.

Op basis van de Wet op het concurrentievermogen van 1996 bedraagt de loonkostenhandicap van België ten opzichte van zijn buurlanden. In bepaalde sectoren loopt die handicap zelfs op tot 16,5%. Het is onze gesprekspartner een duidelijke doorn in het oog dat in bepaalde politieke partijen en vakbondskringen de cijfers sterk worden genuanceerd.

“Wat me irriteert is dat één regeringspartij de loonkostenhandicap blijft minimaliseren en het “Reken je rijk”-principe hanteert. Het gaat me een brug te ver de financiering van de zogenaamde lastenverlaging in de vorm van dienstencheques ten gunste van de overheidssector mee te nemen in de verrekening van de hoogte loonkosten in de private sector,” aldus Van Eetvelt.

De gedelegeerd bestuurder van UNIZO is overigens duidelijk:

“Het wegwerken van de loonhandicap is structureel onmogelijk met het huidige systeem van automatische loonindexering. In dat geval sta je twee jaar later terug op “Af”. Het indexmechanisme moet worden bijgestuurd en de automatische loonaanpassing dient er hoedanook uitgelicht. Ik stel vast dat de s.pa met zijn voorstel om de BTW op energie te verlagen impliciet toegeeft dat het systeem van automatische loonindexering een probleem is”.

Ook werknemersorganisaties zijn zich bewust van ernst situatie

Niet alleen de overheid, ook de werknemersorganisaties in dit land zijn zich terdege bewust van de ernst van de situatie, heet het. Getuige de voorstellen van bepaalde werknemersorganisaties om de loonkost te verlagen. Vakbondstellingen die koopkracht boven concurrentiekracht plaatsen, bestempelt Van Eetvelt ronduit als “dom”. Dat de drie vakbonden de door de regering ingestelde loonbevriezing voor 2013 en 2014, die beperkt moet blijven tot de indexering en de baremieke verhoging, aanvechten bij de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) is “bedroevend”.

“Met dergelijke acties moet je als werknemersorganisatie niet verwachten dat er nog veel sociaal overleg zal zijn. Partijen die telkens ze bepaalde verzuchtingen niet ingevuld zien, naar de rechtbank stappen, hoeven niet op veel begrip aan de onderhandelingstafel te rekenen. Als je als sociale partner geen oplossing voor een dossier vindt en de overheid vervolgens een politieke beslissing doorduwt, vecht je die niet voor een rechtbank aan,” oordeelt Van Eetvelt.

Ook de heisa die ontstond, in het licht van de afschaffing van de carensdag, omtrent de verplichting van zieke werknemers zich gedurende vier uur per dag ter beschikking van de controlegeneesheer te houden, is voor de gedelegeerd bestuurder van UNIZO een brug te ver.

“De niet-productieve uren van de carensdag worden integraal door de werkgever gedragen. Men mag op zijn minst verwachten dat er, ingeval van mogelijk misbruik van het systeem, er kans tot controle bestaat. Blijkt de werknemer onterecht thuis, dan is er sprake van sociale fraude. Vakbonden zouden de eerste moeten zijn om dit te bestrijden want de sociale zekerheid krijgt met minder inkomsten en meer uitgaven af te rekenen,” zo nog onze gesprekspartner.

Het water tussen de sociale partners, zo blijkt uit dit gesprek, is dus bijzonder diep. Ook in de regeerperiode van wijlen Wilfried Martens werden nauwelijks akkoorden tussen de sociale partners gesloten.

“Ontgoocheld stel ik vast dat de vakbonden in goede tijden bereid zijn misschien wat gematigde akkoorden te sluiten. In slechte tijden zijn akkoorden blijkbaar niet mogelijk. Wat is echter het nut van sociaal overleg in periodes waar men echt zijn verantwoordelijkheden moet opnemen, indien men weigert dat te doen?”, besluit Karel Van Eetvelt.