Een sterke valuta, een sterke euro, is niet iets waarop wij bijzonder trots zijn, maar veeleer iets waarvoor we beducht zijn, althans vele politici en centrale banken. Zij hebben daar namelijk een heel andere kijk op: een sterke valuta maakt de producten van binnenlandse bedrijven duurder op de wereldmarkt en maakt ze minder concurrerend ten opzichte van de concurrenten uit Azië en Amerika. Dat is op lange termijn nadelig voor de binnenlandse economie, zo luidt hun bezorgdheid. Niet voor niets heeft ECB-voorzitter Draghi na de laatste vergadering van de ECB meermaals gewezen op het risico van een (te) sterke euro.

De valuta verzwakken is een relatief eenvoudige manier om de economie aan te zwengelen, of men kan het ook een kostenloos conjunctuurprogramma noemen (dat aan het einde van de rit de belastingsbetalers en spaarders hiervoor opdraaien, laten we gemakshalve achterwege). Geen enkele centrale bank ter wereld zal dit echter toegeven. In plaats daarvan wijst men erop dat de enorme inspanningen van de centrale banken – de historisch lage rente en grootschalige programma's voor de aankoop van obligaties – enkel beantwoorden aan het vervullen van de intrinsieke opdracht van een centrale bank, namelijk voor prijsstabiliteit zorgen.

De ECB definieert prijsstabiliteit met een inflatiedoel van 2%. Een geslaagde mop: hoe kan een prijs stabiel zijn als hij elk jaar met 2% stijgt? Het is beter dat we daar niet al te lang bij stilstaan.
De ECB verkeert in goed gezelschap. Over de hele wereld klinkt het: “een zwakke valuta is een goede valuta”. Laten we eens de VS nemen als voorbeeld. In de verkiezingscampagne van vorig jaar had Donald Trump geen goed woord over voor de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve, en haar voorzitter, Janet Yellen. Trump was nog maar net aan de macht of hij loofde het monetair beleid van Yellen al: een zwakke dollar zou op lange termijn goed zijn voor de Amerikaanse economie.

Devaluatiewedloop

Problematisch is dat blijkbaar iedereen meedoet aan deze devaluatiewedloop: Europa, Amerika en zelfs Azië. Maar als alle valuta's zwak zijn, welke is dan sterk? Wellicht diegene die momenteel niet zo zwak lijkt, simpel gezegd.

Zo kunnen we tenminste de aan het begin beschreven stijging van de euro ten opzichte van de Amerikaanse dollar tot 1,20 USD verklaren. Eigenlijk is er geen degelijke reden voor een dergelijke stijging op zo'n korte tijd. De problemen van de eurozone zijn nog niet van de baan. De monetaire gemeenschap is en blijft een zeer heterogene en daardoor kwetsbare constructie, die alleen bij elkaar wordt gehouden door het zeer stimulerende monetair beleid van de ECB. Het is goed mogelijk dat de USD straks weer geldt als de sterkere van twee zwakke valuta's.

Maar wat betekent de devaluatiewedloop voor de beleggers? Ik kan hen enkel aanraden een deel van hun geld ook in vreemde valuta's te beleggen, in valuta's waarvan de economieën waarin ze worden gebruikt goed groeien en weinig schulden hebben. Ik denk bijvoorbeeld aan de Noorse kroon, de Zwitserse frank of de Australische dollar.

En laten we ook het goud niet vergeten, de "valuta" in geval van nood. Als verzekering ingeval de devaluatiewedloop uit de hand loopt.