Op 33-jarige leeftijd ruilt Paul Sulmon in 1993 zijn professioneel bestaan in multinational-omgeving in voor het zelfstandig ondernemerschap. Met de steun van een drietal dynamische ondernemers verwerft hij de controle over chocolaterie Rik Deleu in Hulste, dat op dat ogenblik virtueel failliet was.

“Prima producten, maar een gebrekkige bedrijfsorganisatie,” herinnert Sulmon zich.

De sterk artisanale chocolaterie spitste zich indertijd toe op het toeleveren van pralines aan de lokale bakker in West- en Oost-Vlaanderen. De productie vond plaats in een oude brasserie, die gelijktijdig als café en winkel dienst deed.

Sulmon opteert van bij het prille begin voor het invoeren van een kwaliteitssysteem en de systematische vervanging en modernisering van het machinepark. Vrij snel kampt de KMO met plaatsgebrek. In 1999 wordt in het industrieterrein Jagershoek te Vichte een terrein van 5.000 m² gekocht, waarop in eerste instantie een nieuwe en ultra-moderne chocoladefabriek van 2.000 m² wordt opgetrokken.

“We gingen onmiddellijk voor HACCP-normering. Die accreditatie werd vrij snel aangevuld met IFS (International Food Standard)- en BRC (British Retail Control)-kwaliteitscertifcaten,” benadrukt de managing director het kwaliteitsstreven van de familiale onderneming.

Tussen 2000 en 2005 was Pralibel het snelst groeiende voedingsbedrijf onder de Vlaamse KMO’s. In 2004 werd het productie-atelier tot 6.000 m² uitgebreid nadat een aanpalende schrijnwerkerij werd aangekocht. De omzet bedroeg toen zowat 2,5 miljoen euro. Drie jaar later werd de accommodatie tot 15.000 m² uitgebreid. Net voor het uitbreken van de financieel-economische crisis was tot een verdubbeling van de bedrijfsoppervlakte beslist. Op een andere locatie in Vichte houdt de KMO momenteel nog 3.000 m² externe opslagcapaciteit aan.

Eigen productlijn

Met het uitbreken van voornoemde crisis kwam een voorlopig einde aan het steile groeipad dat Pralibel onder zijn nieuwe eigenaars had ingezet.

“Pralibel was op dat ogenblik voor diverse buitenlandse grootdistributeurs heel actief als private label-producent. In 2007 besloten we tot de ontwikkeling van een eigen Pralibel-merknaam. De Pralibel-producten tekenen intussen voor een kwart van de omzet,” aldus Sulmon.

Voor de vermarkting van de Pralibel-producten zette het bedrijf een eigen winkelnetwerk in België en Frankrijk op. In 2008 werd in Bouillon een eerste winkel op franchise-basis geopend. Inmiddels zijn er in België en Frankrijk een dertigtal Pralibel franchise-winkels operationeel.

“Om kannibalisme te vermijden, verdelen we Pralibel-producten niet in de grootdistributie in die landen,” zo nog onze gesprekspartner.

In Groot-Brittannië, Duitsland, Zweden, Denemarken, Italië, Spanje, de Verenigde Staten en Japan zijn distributeurs of “brokers” aan de slag.

De klanten van Pralibel zijn grootdistributeurs voor wie maatspecifiek onder private label wordt geproduceerd en groothandels die aan bakkers en pralinewinkels toeleveren. Voor neutrale winkels is een bulk-assortiment van een driehonderdtal verschillende soorten pralines beschikbaar. Het Pralibel-aanbod bestaat uit een vast assortiment in vast gedefinieerde verpakkingen.

Momenteel produceert de KMO jaarlijks zowat 1.250 ton pralines. Het heeft daartoe negen productielijnen ter beschikking, waaronder vijf enrobeerlijnen, twee one shot-lijnen, een chocotech- of “frozen shell”-lijn en een klassieke mouleerlijn. Boekjaar 2014-2015, dat net werd afgesloten, zal een omzet van 12 miljoen euro opleveren. Tegen 2020 mikt Pralibel op de kaap van 20 miljoen euro.

Flexibiliteit, efficiëntie en innovatie

Naast de grote jongens als Godiva, Leonidas, Neuhauss en Guylian, zijn nog een honderdtal chocoladebedrijven in België actief. In het onderste marktsegment heeft de consolidatie door toedoen van Baronie zich al goeddeels doorgezet. In het middensegment, dat door een twintigtal spelers wordt bevolkt, waaronder Pralibel, lijkt consolidatie onafwendbaar.

“Pralibel kijkt strategisch en onbevangen naar de toekomst. Alle opties zijn open om de continuïteit van het bedrijf te vrijwaren. Onze voorkeur gaat evenwel uit naar partnerships en de vorming van een conglomeraat, waarin Pralibel een autonome bijdrage tot het geheel kan leveren. Samenwerking met een aantal bedrijven die qua activiteit sterk complementair met Pralibel zijn, zou best leuk zijn,” aldus onze gesprekspartner.

Wat de toekomst ook moge brengen, Paul Sulmon zal blijven zweren bij de drie kernwaarden van Pralibel, met name efficiëntie, flexibiliteit en innovatie.

Dankzij een uitermate hoge efficiëntie van de bedrijfsprocessen, in combinatie met een flinke dosis functionaliteit, boekt Pralibel succes bij buitenlandse grootdistributeurs als Waitrose of Galeria Kaufhof. Ook innovatie voert het bedrijf hoog in het vaandel.

“Op de Belgische chocolademarkt zijn weinig spelers actief die met patentproducten kunnen pronken. Pralibel heeft er inmiddels twee. Het laatste verkregen we voor het vorig najaar gelanceerde Bloom. De basis van deze unieke pralines wordt gevormd door een cupje van bittere chocolade. Een pectinevel in de vorm van bloemblaadjes zorgt voor kleur en een licht zurige toets. Binnenin komt eerst een vulling van fruitige ganache, afgewerkt met een laagje glazuur en kleine stukjes fruit. In totaal werden vier smaken ontwikkeld: aardbei, citroen/limoen, bosbes en mango,” stelt Sulmon niet zonder fierheid.

Bloom kwam tot stand in nauwe samenwerking met het IWT en het ILVO te Melle. Het hele ontwikkelingstraject vergde een investering van 300.000 à 400.000 euro.

Inmiddels startte Pralibel een tweede IWT-project op. Dat spitst zich toe op het concentreren van wijnsmaken om die naderhand in pralines te gebruiken. Volgend jaar hoopt Paul Sulmon het nieuwe product onder het Pralibel-enseigne definitief te kunnen lanceren.