De populariteit van de grotere SUV’s is al enige tijd tanende. Ze worden immers als energieverslindend en dus milieu-onvriendelijk gezien, waardoor ze door de Belgische fiscus ook automatisch quasi-onverkoopbaar worden gemaakt. Kia bewijst met zijn nieuwe Sorento dat het ook anders kan want de nieuwe grote Zuid-Koreaanse SUV koppelt zijn sterke prijs/ruimte-verhouding aan een verbruik dat absoluut binnen de perken blijft. Het geheime succesrecept is de hybride aandrijving, die het benzineverbruik en de bijhorende CO2-uitstoot aanzienlijk aan banden legt. En toch … blijft de fiscus onverbiddelijk hard.

De grote SUV zit een beetje in ademnood. Hij wordt immers vakkundig de keel dicht geknepen door de fiscus, die van dergelijke grote bakbeesten niet meer moet weten en ze op basis van hun CO2-uitstoot dus fiscaal afstraft.

Achtergrond

Tegen die achtergrond is het opvallend dat Kia toch vasthoudt aan zijn grote SUV, de Sorento, en met de inmiddels vierde generatie van het model resoluut het geweer van schouder wisselt en zowel de hoge CO2-uitstoot als de toch wel forse prijs van het model van de vorige generatie te lijf gaat. Niet meteen een onlogische stap als je weet dat Kia in het verleden aanzienlijke marktdelen heeft weten te veroveren met prijsvriendelijke auto’s, die heel veel waar voor hun geld boden. Deze terug naar de roots-beslissing, zou de Sorento wel eens geen windeieren kunnen leggen, want hij wordt daardoor de grote SUV die verkocht wordt aan de prijs waaraan de meeste andere merken hun middelgrote SUV in de showroom zetten.

Kia tracht die aantrekkelijke prijs waar te maken door de ontwikkelingskosten van het nieuwe model enerzijds te drukken door hem te enten op een platform voor middelgrote SUV’s, dat de overgang naar andere aandrijfvormen vergemakkelijkt, en anderzijds door de R&D-kosten over zoveel mogelijk verkochte exemplaren te spreiden. Vandaar dat de Sorento een wereldwijd verkocht model is, dat dus niet volledig op maat van de Europese markt werd ontwikkeld. Dat valt overigens te merken aan het design van deze Sorento, dat een beetje een mix van smaken van verschillende continenten is geworden. Achteraan heeft hij alles van een stoere en forse Amerikaanse SUV, met zijn eerder vierkante lijnenspel, dat nog geaccentueerd wordt door de dubbele rechtopstaande achterlichtblokken, terwijl hij vooraan met zijn slanke en smalle koplampen eerder Europees aandoet. Die forse achtersteven past overigens ook perfect bij de allure die de nieuwe Sorento uitstraalt: hij is groot, ruim en gerieflijk en dat mag gerust gezien en zelfs benadrukt worden.

Het is een wat riskante profilering in een wereld waarin de grote SUV steeds meer verketterd wordt als een vervuilend bakbeest. Maar wel eentje waar Kia mee weg kan komen omdat het, naast de diesel, ook een mild hybride en een plug-in hybride versie voorrijdt, die beide een stuk zuiniger met hun brandstof omspringen en daardoor ook overtuigende CO2-uitstootresultaten laten noteren. Of dat voldoende is, trachten we te achterhalen in deze Fleet-Flits test.

Rijgedrag

De nieuwe ophanging van de Sorento geeft de SUV een ietwat stugge ophanging, die echter een aangenaam rijgevoel niet in de weg staat. Het rijcomfort mag zacht genoemd worden en ook de rijstabiliteit is helemaal bij de les. Doe daar nog de goed werkende stuurbekrachtiging bovenop en je komt uit bij een ijzersterke combinatie voor wie met deze stevige auto vlot en vaardig door berg en dal wil zoeven zonder echt de grenzen op te gaan zoeken, want sportief is de Sorento geenszins. Die ambitie heeft hij trouwens niet, want de grote koets heeft daarvoor iets teveel rolbewegingen, die echter op geen enkel moment storend worden. Hetzelfde geldt overigens voor het onderstuur, dat ook al snel opduikt zodra je de Sorento probeert op te jagen.

Het rijgevoel bezorgt de Kia als het ware aansluiting bij de premium-merken. Een gevoel dat eigenlijk ook wel wordt doorgetrokken wanneer je als bestuurder je ogen over het mooi vormgegeven dashboard laat glijden.

Het wat stijve onderstel doet het overigens niet alleen goed op gebaande wegen, want de Sorento is ook redelijk goed beslagen voor een uitje op wat meer geaccidenteerd terrein. Daar staat zijn behoorlijke vrije hoogte borg voor, terwijl ook de vierwielaandrijving van ons testvoertuig een aardige duit in het terreinzakje kan doen. Kia heeft de Sorento daarvoor toegerust met een aantal rij-afstellingen die “à la carte” ingeschakeld kunnen worden. Er is een afstelling voor wie echt economisch en dus zuinig wil rijden (eco), eentje voor de sportievelingen (sport) en nog een andere (smart) die je rijstijl analyseert en zo automatisch overschakelt naar één van de vorige twee rijstanden (en omgekeerd). Daarnaast zijn er nog een drietal afstellingen die enkel voor terrein geschikt zijn. Dat tonen ze trouwens ook door enkel inschakelbaar te zijn wanneer je op de grote draaiknop voor de rij-instellingen met daar bovenop het woordje “Terrain” drukt. Zodra deze knop ingedrukt werd, kan je kiezen uit “snow”, “mud” en “sand”, die je maximale tractie opleveren op respectievelijk sneeuw, modder en zand.

De 1.6 benzinemotor, die 180 pk in huis heeft, wordt gekoppeld aan een elektromotor van 60 pk. De laatste van de twee neemt de trekkracht op zich zolang de motor onder 1.500 toeren blijft. De 264 Nm van de elektromotor volstaan daarvoor ruimschoots. Boven de 1.500 krukasomwentelingen neemt de benzinemotor het over als het op het koppel aankomt. Ook daar zijn 265 Nm voorhanden. Het gekoppeld vermogen van de twee krachtbronnen bedraagt 233 pk, terwijl het gecombineerde koppel uitkomt op 350 Nm. Cijfers die volstaan voor een sprintje van 0 naar 100 in 9 seconden.

Veiligheid

De Sorento is standaard toegerust met een actieve spoorassistent, een automatische noodremfunctie, een adaptieve cruise control, het E-call noodoproepsysteem en een dodehoekcontrole. Die laatste is in het Sense-uitrustingsniveau zelfs voorzien van een slimme weergave in het dashboard. Daarop ziet de bestuurder het beeld van een naar achteren gerichte camera in de zijspiegel. Het beeld komt tevoorschijn in de linker wijzerplaat zodra de linker richtingaanwijzer wordt geactiveerd, in de rechter wijzerplaat wanneer de rechter richtingaanwijzer wordt ingeschakeld. Het systeem biedt een absolute veiligheidsmeerwaarde zolang het niet hard regent. Indien de weg er heel nat bijligt en de banden van de auto veel water opwerpen, durft het beeld immers al eens vertroebeld te raken. Toch durven we dit snufje een absolute veiligheidsmeerwaarde noemen.

Camera’s zijn duidelijk één van de sterke punten van de grote SUV van Kia, want we kunnen alleen maar lof hebben voor de manier waarop de beelden van de verschillende camera’s worden weergegeven. Zij vormen daardoor een absolute meerwaarde bij het manoeuvreren. De Sorento heeft verder nog een waarschuwing aan boord voor achterwaarts en zijdelings naderend verkeer, die een bestuurder bij het manoeuvreren de nodige gemoedsrust bezorgt, maar soms iets te overijverig en dus te voorzichtig ageert.

De Sorento beschikt over semi-zelfrijdende functies die bijspringen bij het remmen, sturen en gas geven. Bijsturen doet de Sorento overigens redelijk nadrukkelijk en soms zelfs iets te enthousiast. Parkeren kan de Sorento trouwens ook volledig automatisch. Sterker nog, je kan hem gewoon van buiten de auto bedienen met je … sleutelhanger dankzij de Remote Smart Parking Assist.

Comfort

Het interieur van de Sorento oogt mooi. De Zuid-Koreanen kozen hier duidelijk voor kwaliteitsvolle materialen en het geheel zit gewoon ook goed en stevig in elkaar. Al hadden we de “aluminium” opzetstukken liever niet in plastic uitgevoerd gezien.

Een groot scherm verzamelt alle entertainment en navigatiebedieningen, maar Kia kiest er wel voor om de bediening van de klimaatregeling in een aparte bedieningseenheid onder dit scherm onder de brengen. Een goede keuze, die de overzichtelijkheid van de bedieningen ten goede komt.

De Sorento is, zoals we al vermeldden, een grote SUV en dat vertaalt zich naar de binnenruimte. Zowel achter het stuur als op de passagiersplaats is er meer dan voldoende been- en hoofdruimte en het kost weinig moeite om een comfortabele zithouding te vinden.

Kia trekt trouwens de kaart van de veelzijdigheid want je kan de Sorento zonder al teveel moeite ombouwen van een vijfzitter naar een twee- of een zevenzitter, al naargelang de noden die je op dat moment hebt.

De vijf voorste plaatsen zijn mede door de grote deuren gemakkelijk toegankelijk, maar de achterste zetelrij bereiken ligt iets moeilijker. De rugleuning van de rechterzetel op de tweede rij laat zich met een eenvoudige druk op de knop wegklappen terwijl de volledige zetel automatisch naar voor schuift, maar de ruimte om de derde rij te bereiken, is redelijk krap. Het instappen naar de achterste rij wordt verder nog bemoeilijkt door de redelijk hoge vloer, waardoor de achterste zetelrij eigenlijk voorbehouden blijft voor jonge passagiers die niet te groot zijn. Opvallend is dan weer wel dat zelfs op deze derde rij een aparte bediening van de ventilatie en verwarming voorzien is.

De ontwerpers van de Sorento gaven hem ook heel wat aflegruimtes mee, zoals het grote vak op de middenconsole onder het dashboard, waarin eveneens een plek voor het opladen van de smartphone via inductie voorzien is (enkel bij de Sense), of de ruime gesloten opbergruimte onder de centrale armsteun. Een mooi extraatje dat de Sorento premium-allures geeft, zijn de aparte bedieningsknoppen voor het verstellen van de passagiersstoel, die zodanig geplaatst zijn dat ook de bestuurder of de passagier op de rechterachterbank ze kan bedienen. Een systeem zoals we dat kennen van de Skoda Superb, die als één van de weinige niet premiums met een dergelijke “limousinesysteem” uitpakt en nu dus het gezelschap krijgt van de Kia Sorento.

De achterpassagiers beschikken overigens ook over veel beenruimte, die ze bovendien een beetje zelf in de hand hebben, aangezien de achterbank in de diepte verstelbaar is, terwijl ook de hellingshoek van de rugleuning instelbaar is.

Kia legt de inzittenden van de Sorento trouwens echt in de watten in de Sense-uitvoering, want daar zijn alle zetels met zetelverwarming toegerust, terwijl de voorste passagiers er ook nog eens ventilatie van de zetel bovenop krijgen.

Het comfortluik wordt tot slot afgerond door een aantal extraatjes die alle inzittenden zullen weten te waarderen. We denken hierbij onder meer aan een ruime waaier aan bekerhouders, 12-volt stopcontacten en aparte USB-aansluitingen (tot in de kofferruimte toe), waardoor opladen en genieten van de connectiviteit volledig van elkaar losgekoppeld kunnen worden.

Het geluidscomfort van de Sorento is eveneens behoorlijk te noemen. Hij moet wel de duimen leggen tegenover de Land Rover Discovery Sport P300e, de enige concurrent waarmee hij tot op heden vergeleken kan worden, maar met gemiddelden van 78,5 dB(A) bij de acceleratieproef, 82,3 dB(A) bij het overschrijden van een zijmarkering, 83,9 dB(A) bij een steile beklimming op slecht wegdek, 79,3 dB(A) bij een afdaling in vrijloop, 79,0 dB(A) op de autoweg tegen 110 km/u en 78,9 dB(A) tegen 110 km/u op fluisterasfalt trekt hij zich toch aardig uit de slag.

Functionaliteit

De Sorento blinkt niet alleen uit inzake interieurruimte, maar doet dat ook met zijn potentieel om bagage mee te nemen. De achterste van de drie zetelrijen zit immers netjes in de vloer opgeborgen tot je ze nodig hebt terwijl ook de tweede zetelrij haast volledig plat te leggen is, waarna een laadvolume van 1.996 liter voorhanden is. Dat is weliswaar een heel verschil met de opstelling waarbij de zeven zetels in gebruik zijn, want dan blijft nog slechts een laadruimte van 179 liter over. De Sorento biedt je dus duidelijk de mogelijkheid om zelf de trade-off tussen passagiers en bagage te bepalen en met vijf zitplaatsen blijft hoe dan ook nog altijd 902 liter laadruimte over.

Voor onze reiskoffertest kozen we voor de meest gebruikelijke zetelopstelling met vijf zitplaatsen en daarbij kweet de koffer zich met de volle 15 punten uitstekend van zijn taak. De koffer is overigens ook makkelijk toegankelijk. Onder meer dankzij de automatische achterklep, die bovendien zodanig kan afgesteld worden dat ze automatisch opengaat wanneer je als bestuurder met de sleutel op zak de auto nadert. Een systeem dat echter soms ook op je zenuwen kan werken als de achterklep steevast openklapt wanneer je achteraan langs de auto loopt om hem uit de garage te rijden.

TCO

Kia heeft de laatste jaren een stevige weg afgelegd. Van een budgetmerk groeide het uit tot een speler die meer op kwaliteit en design inzet. Met de nieuwe Sorento lijken de Zuid-Koreanen een geslaagde stap terug te zetten, waarbij ze weer iets meer aanknopen bij een zachtere prijs voor toch heel veel kwaliteit en rijcomfort.

Wij reden de Sorento vooral in zijn Eco-modus (hoe kan het anders voor een auto die zich Eco Hybrid noemt …) en kwamen uit op een gemiddeld verbruik van 7,98 l/100 km. Wanneer hij in de Ardennen volledig gebruik kan maken van de technische kwaliteiten van zijn Eco Hybrid-krachtbron, waarbij hij tijdens de afdalingen maximaal energie kan terugwinnen, toont hij nog het meest zijn zuinige natuur met een gemiddeld verbruik van 8,06 l/100 km. Wat voor een SUV van zijn allure toch een zeer goed cijfer is.

De Sorento, die dankzij zijn batterij altijd op de elektromotor start, kan die modus aanhouden tot 70 km/u, zolang je het gaspedaal maar niet te frivool beroert. Uiteraard is de pret van het elektrisch rijden heel snel uit bij deze niet oplaadbare hybride. De hybride aanvulling dient eerder om het verbruik met enkele fracties naar beneden te halen. En dat is dan weer net niet genoeg om van de Eco Hybrid, die in onze testversie 44.702 euro, excl. BTW, kost, een fiscaal buitenkansje te maken. Hetzelfde geldt voor zijn VAA, dat met 316,81 euro ook behoorlijk hoog ligt. Dat heeft uiteraard alles te maken met de Belgische fiscale regels die sinds begin 2020 gevoelig verstrengd werden en bij het begin van 2021 nog wat minder inschikkelijk werden voor alles wat geen plug-in hybride of volledige elektrische aandrijving heeft. Voor fiscale voordeeltjes is het dus wachten op de plug-in hybride, die uiteraard wel volop kan profiteren van zijn lage CO2-uitstoot.

Fleet-Flits conclusie

De Kia Sorento biedt een gesmaakte mix van comfort, ruimte en zuinigheid zonder dat zijn rijprestaties daaronder lijden. De combinatie van een 180 pk sterke 1.6 benzinekrachtbron met een elektromotor van 60 pk weet immers wel raad met het toch wel hoge eigengewicht van meer dan 1.700 kg, waardoor hij, mede door zijn met een draaiknop bediende automatische zesversnellingsbak, gezwind blijft op hellingen, tijdens hernemingen of bij het accelereren. Doe daar nog de keuzemogelijkheid tussen een zevenzitter of een vijfzitter met een laadvolume van 902 liter bovenop en je komt uit bij een hebbeding dat, dankzij zijn hybride aandrijving, niet langer volledig fiscaal wordt afgestraft of dankzij zijn plug-in hybride oplossing binnenkort zelfs ronduit fiscaal interessant wordt.

Concurrenten voor de Kia Sorento Eco Hybrid

Skoda Kodiaq

De grootste SUV van Skoda is naar afmetingen ongetwijfeld een concurrent van de Kia Sorento en ook qua prijs gaat hij gelijk op met de Zuid-Koreaan. De Tsjech is echter tot op heden niet verkrijgbaar met hybride of plug-in hybride aandrijvingen, waardoor hij fiscaal niet op kan tegen de Sorento Eco Hybrid en zeker niet tegen de plug-in hybride variant van de grote SUV van Kia. Rijden doet de Kodiaq voortreffelijk, al kiest hij net als de Sorento eerder voor comfort dan voor dynamiek. Een keuze waar helemaal niets mis mee is, gezien de ruime en gerieflijke kwaliteiten van deze auto, die dichter aanleunen bij de gezapige huisvader dan bij de snelle vrijgezel.

Hyundai Santa Fe

De Santa Fe is eigenlijk een soort eeneiige neef van de Sorento, die sinds de introductie van de eerste generatie van dit model intussen een hele weg heeft afgelegd. Het was van bij de start één van de sterkhouders van het gamma van de Zuid-Koreaanse constructeur en ook nu staat de Santa Fe nog als een huis. Hij biedt dezelfde aandrijflijnen als zijn neef van Kia, maar toont zich wel iets duurder dan de Sorento terwijl hij qua karakteristieken eigenlijk de gelijke is van de grote SUV van Kia.

Lexus RX450h

De derde concurrent uit het rijtje is zo een beetje de voorvader van alle hybride SUV’s. De Lexus RX450h koos al voor hybride technologie toen de meeste van de voorgangers van zijn huidige concurrenten onder hun motorkap nog volop voor een diesel- of benzinemotor opteerden. Een verkoopwonder zal de Lexus RX450h nooit worden. Daarvoor is en blijft hij teveel een nicheproduct dat ook tegen de fiscale limieten van zijn techniek aanloopt. Uiteraard is zijn 3,5-liter grote V6-krachtbron geen partij voor de 1.6 motor die in de Sorento steekt en dat merk je ook wanneer je aan de pomp staat met deze toch wel dorstige Japanner. Een gemiddeld verbruik van fluks boven de 10 l/100 km is geen aardigheid voor de Lexus RX450h, waardoor hij zich eigenlijk uit de markt prijst in deze concurrentiestrijd. Tenzij jij net zo een nichespeler bent, die zweert bij een merk dat halsstarrig blijft vasthouden aan klassiek hybride en geen brood ziet in een stekkerhybride.

Technische fiche

Motor: 1.598 cc benzinemotor met vier cilinders in lijn

Max. vermogen: 171 kW/233 pk

Max. koppel: 265 Nm

Aandrijving: vierwiel, zestrapsautomaat

Gem. verbruik gemengde cyclus: 7,98 l/100 km

Gem. verbruik heuvelachtige binnenwegen: 8,06 l/100 km

Gem. verbruik autosnelweg 120 km/u: 8,16 l/100 km

Gem. verbruik autosnelweg 110 km/u (cruise control): 7,80 l/100 km

Inhoud kofferruimte: 902 m³

Fabrieksgarantie: 7 jaar

Acceleratie 0-100 km/u: 9,0 sec.

Topsnelheid: 193 km/u

CO2-uitstoot: 129 g/km (WLTP)

Fiscale PK: 9

Fiscale aftrekbaarheid: 58,7%

Catalogusprijs BTW excl. Kia Sorento Eco Hybrid Sense 1.6 HEV 4WG AT6: 44.702,48 euro

Voordeel van alle aard testvoertuig 3.801,75 euro per jaar

316,81 euro per maand

Fleet-Flits digest

De Fleet Flits Score is het resultaat van een 2.000-puntentest, waarin zowel objectieve als subjectieve factoren een rol spelen. De geteste waarden worden onderverdeeld in vijf voor een firmawagen belangrijke categorieën: rijgedrag, veiligheid, comfort, functionaliteit en TCO, waarvan de score telkens naar een cijfer op 10 wordt herleidt. Uit deze vijf resultaten wordt ook de totaalscore berekend en herrekend naar eveneens een cijfer op 10.

De test gebeurt op een vast testparcours van 500 km met daarin een snelweggedeelte dat afgelegd wordt aan een gemiddelde snelheid van 120 km/u, een gedeelte met heuvelachtige binnenwegen in de Ardennen, een stadsgedeelte en opnieuw een snelweggedeelte dat deze keer afgelegd wordt tegen 110 km/u met gebruik van de snelheidsregelaar. Tussen elk van deze onderdelen wordt het testvoertuig afgetankt, waardoor een zeer accuraat verbruikcijfer ontstaat, dat bruikbaar is voor onze TCO-berekening. Voor plug-in hybrides gebruiken we de elektrische energie tijdens het gedeelte op binnenwegen. Op die manier krijgen we een correct idee van het effect van de hybride technologie op het gemiddeld verbruik van de combinatie van de verbrandings- en de elektromotor. Het stadsgedeelte geven we echter sowieso een nulwaarde voor wat het verbruik betreft (met een plug-in hybride zou je in de stad immers sowieso volledig elektrisch moeten rijden), maar wordt (zoals ook bij onze andere testen) niet meegerekend in de berekening van het gemiddeld totaalverbruik.

Rijgedrag: 8,24/10

Veiligheid: 8,41/10

Comfort: 8,22/10

Functionaliteit: 8,56/10

TCO: 6,90/10

Fleet-Flits Score: 8,07/10

Afgewogen

+ Beelden blindehoekcamera in dashboard

+ Ruimte binnenin en in koffer

+ Verbruik binnen de perken

- Fiscale tegenvaller ondanks hybride aandrijving

- Technologie is soms wat ijverig

- Derde zetelrij is alleen voor jongere passagiers