Omdat Bluetooth gebruik maakt van dezelfde frequentieband als andere elektronische apparaten, hebben enkele fabrikanten gewaarschuwd voor storing van "bronnen" die de Bluetooth-communicatie kunnen destabiliseren. Een groot aantal apparaten dat tegelijkertijd data zendt en ontvangt is te vergelijken met een druk feest waarop alle feestgangers luidruchtig door elkaar heen praten. In het geval van Bluetooth wordt eventuele storing voorkomen door een techniek die bekend staat als "spread-spectrum frequency hopping" (een idee van Hedy Lamarr, een Hollywood-actrice die deze manier van veilig communiceren bedacht tijdens de Tweede Wereldoorlog). Op het moment dat een apparaat klaar is met het ontvangen of verzenden van een pakket met data, schakelt het onmiddellijk over naar één van de andere 78 kanalen (Bluetooth gebruikt in totaal 79 frequenties, nvdr.). Bluetooth-zenders en ontvangers hoppen volledig gesynchroniseeerd van de ene naar de andere frequentie. Dat doen zij ongeveer 1.600 keer per seconde. De wisseling vindt veel sneller plaats dan andere niet-Bluetooth-apparaten kunnen wisselen. Hierdoor is het zeer onwaarschijnlijk dat een willekeurig ander apparaat gebruik maakt van hetzelfde kanaal. Zelfs wanneer dat het geval is, betreft het slechts een fractie van een seconde. Eventuele storing wordt hierdoor tot het minimum beperkt. Hoe vinden de apparaten elkaar? Bluetooth is gebaseerd op het systeem van "continue ontdekking", de mogelijkheid van apparaten om elkaar te vinden of gevonden te worden. Zo kunnen bijvoorbeeld met Bluetooth toegeruste mobiele telefoons worden gevonden door een laptop die op zoek is naar een modem. Een PDA bijvoorbeeld kan contact- of kalenderinformatie uitwisselen met een PC. Andere apparaten moeten alleen eenvoudigweg vindbaar zijn: printers bijvoorbeeld moeten constant beschikbaar zijn voor apparaten die data willen versturen. Wanneer verschillende apparaten bij elkaar in de buurt komen, pikken ze elkaars radiosignalen op en starten ze een "conversatie". Op dit moment moet de draadloze communicatie op de meeste apparaten nog bewust door de gebruiker worden geactiveerd. Hierdoor gaan de apparaten zuinig om met stroom en kunnen potentiële beveiligingsproblemen worden voorkomen. Op het moment dat een verbinding tot stand is gebracht, stemmen de apparaten onderling af in welk bereik van beschikbare frequenties er gecommuniceerd zal worden. Zij stemmen ook af welke andere apparaten zij "negeren" als die dezelfde frequenties gebruiken. Dat proces vindt altijd plaats, ook al communiceren andere apparaten op andere frequenties. Een printer bijvoorbeeld moet print-verzoeken van verscheidene apparaten kunnen ontvangen. Op het moment dat twee apparaten "elkaar gevonden" hebben, moeten zij beslissen hoe de communicatie tot stand komt en "wie wat gaat doen". Sommige apparaten "delen" data met andere apparaten, terwijl weer andere apparaten alleen maar een sturende functie hebben: een muis of een keyboard bijvoorbeeld. Deze hardware hoeft alleen maar commando's naar de computer te sturen. Wanneer het verbindingsproces is afgerond, komt er een klein netwerk (een piconet, nvdr.) tot stand. Zo'n netwerk kan heel klein zijn. Voorbeelden hiervan zijn een mobiele telefoon in combinatie met een headset of een keyboard in combinatie met een computer. Andere netwerken zijn iets groter en omvatten printers en geluidssysteem-componenten. Piconets kunnen elkaar overlappen en samen grotere netwerken vormen, de zogenaamde "scatternets". Deze netwerken zijn ideaal om het bereik van Bluetooth-netwerken te vergroten. Hoeveel data? In tegenstelling tot andere draadloze technologieën zoals 802.11b (Wi-Fi) met een doorvoersnelheid van meerdere megabits per seconds (Mbps), is Bluetooth niet ontworpen voor het verzenden en ontvangen van grote volumes data. Elk piconet heeft de beschikking over een doorvoersnelheid van 1 Mbps. Deze bandbreedte moet verdeeld worden over alle apparaten in het netwerk (maximum 8, nvdr.). Dat betekent dat Bluetooth niet geschikt is voor bandbreedtegevoelige applicaties met video-streaming. Video vereist namelijk grote hoeveelheden data die snel en betrouwbaar moeten worden verstuurd. De manier waarop de verzending van data wordt geregeld is afhankelijk van de gebruikte applicaties en of er sprake is van één- of tweerichtingsverkeer, ook bekend als half-duplex of bi-directioneel (full duplex). Half-duplex applicaties, zoals printopdrachten, kunnen met maximaal 720 kilobits per seconde (Kbps) in één richting worden verzonden. Full duplex-verbindingen zijn beperkt tot 64 Kbps in beide richtingen. Dat lijkt weinig, maar het is nog steeds toereikend voor stemcommunicatie. (Bovenstaande bijdrage kwam tot stand in samenwerking met Logitech. Meer info: www.logitech.com).