“Smart Beta”-beleggingsstrategieën zijn niet nieuw. Ze zijn een alternatief voor de traditionele CAP-gewogen indices, zoals de MSCI World Index, die aan de individuele componenten een gewicht in de beleggingskorf toekennen in functie van hun marktkapitalisatie.

“Ze zijn vooral een passieve manier van beleggen die in de ontwikkelde markten doorgaans niet beter doen dan de benchmark,” aldus Matthews.

“Smart Beta” daarentegen biedt dan weer de mogelijkheid om op transparante wijze actief te beleggen tegen een aanvaardbare kost. Nadeel is dan weer dat slechts sporadisch aan rebalancing wordt gedaan, dat er sprake is van een ongewenste factor van blootstelling en dat men zich voornamelijk baseert op data uit het verleden (ergo, zonder garantie dat in de toekomst op een vergelijkbare basis zal worden gepresteerd, nvdr.).

Actief beleggings-management

Voor zijn actief beleggings-management gaat Schroders op zoek naar die elementen die ervoor zorgen dat aandelen beter presteren dan het marktgemiddelde. Om een hoger dan modaal rendement te halen nemen de kapitaalmarkten doorgaans hun toevlucht tot algemeen erkende risicopremiefactoren als Quality, Value, Size, Momentum en Minimum Volatility. Daarbij kan elke factor worden beschouwd als een geïsoleerde en alleenstaande bron van risico en opbrengst.

Zo heeft de focus op “Quality”-aandelen in de voorbije jaren voor aanzienlijke extra-opbrengst gezorgd in vergelijking met het CAP-gewogen portfolio, maar kan het niettemin een dure zaak blijven. Bij de risicopremiefactor “Value” kan sprake zijn van een waardenval en kan de opbrengst geruime tijd op zich laten wachten omwille van een langere periode van onderwaardering. Ingeval van investeringen vanuit een “Momentum”-insteek gaat men er vanuit dat historisch goed presterende aandelen dat, na een dip, op middellange termijn opnieuw goed zullen doen.

In de praktijk lijkt dat echter vaak andersom omwille van de neiging van de aandelen om eerder op korte termijn in de richting van hun intrinsieke waarde te evolueren. Ook de kuddereflex onder beleggers zorgt niet meteen voor een positief effect. De risicopremiefactor “Volatility” focust dan weer veeleer op het inperken van het risico dan wel het verhogen van de opbrengst.

De jongste jaren deed de volatiliteitsaanpak 6 tot 8% slechter dan de gemiddelde markt, merkt Matthews op. Aandelen met een lage marktkapitalisatie vertonen een betere risico/opbrengstverhouding op lange termijn dan aandelen met een hoge marktkapitalisatie. Maar ook “Size” als risicofactorpremie kan tot ontgoochelingen leiden, zo nog de portefeuillebeheerder.

Om extra-rendement te halen is het derhalve geboden om de risicofactoren te diversifiëren. Zo blijken de risicofactoren “Low Volatility” en “Quality” het in crisistijden doorgaans beter te doen.

“Het regelmatig herbalanceren van de beleggingsportefeuille zorgt voor toegevoegde waarde, zelfs indien men zich beroept op een investeringscriterium zonder kennelijke economische basis,” aldus Matthews.

Smart Beta 2.0

Schroders toont zich een adept van het nieuwe “Smart Beta 2.0”-concept. Dat zet zich af tegen de “traditionele” “Smart Beta”-aandelenindices die, volgens de Franse onderzoeksinstelling EDHEC, tot ongewilde blootstellingen zouden leiden. Om die ongewilde “specifieke” risico’s te meten en te beheren, genoegzaam bekend als “Smart Beta 2.0”, vindt de aandelenselectie plaats vooraleer het gewicht in de beleggingskorf is vastgesteld. Voorts wordt aanbevolen om de aandelen op hun liquiditeit uit te filteren om liquiditeitsrisico’s te vermijden.

“De bestaande wegingsmechanismes zijn te eenvoudig en te naïef om de evolutie van de aandelenprijzen op intelligente wijze op te volgen. Er dient gedacht in termen van liquiditeit, aantrekkelijkheid op basis van verschillende criteria. De MSCI World Index is echter niet langer transparant in zijn samenstelling, vertoont een complexe structuur, biedt geen enkele garantie op “outperformance” en blijft van frequente rebalancing verstoken,” meent Tim Matthews.

De “RAFI Emerging Markets”-index van FTSE presteert dan wel beter dan de MSCI World Index maar noopt tot omzichtigheid, zo nog de portefeuillebeheerder, omwille van zijn sterke concentratie op een aantal landen (China, Brazilië, Taïwan en Zuid-Afrika tekenen voor nagenoeg 70% van de blootstelling, nvdr.) en specifieke sectoren en ondernemingen onder staatscontrole.

Schroders Quantitive Equity Products (QEP) had eind juni 45 à 46 miljard USD onder beheer. De strategieën Global Core, Global Value Plus, Global Quality en Emerging Markets deden het in de voorbije jaren alle beter dan verwacht. Global Value en Global Blend bleven beneden de verwachtingen.

Aan de basis van dit goede rapport liggen volgens Tim Matthews diverse redenen, waaronder de hoogfrequente rebalancing van de beleggingsportefeuille op basis van waardenevolutie en opportuniteiten.

Voorts hanteert Schroders QEP een ver doorgedreven diversificatiestrategie zowel in aandelen, sectoren als landen terwijl maar liefst in 1.600 aandelen wordt belegd (15.000 bedrijven in research, nvdr.), met inbegrip van “kleine” aandelen die de tijd wordt gegund om te presteren. De selectie van die aandelen gebeurt dan weer op basis van criteria als “Value” en “Quality”. Het actieve risicobeheer, ten slotte, vertrekt van een sterk inlevingsvermogen bij de fondsenmanagers in de toekomstige potentiële evolutie van het doelbedrijf of de doelsector.